Öğretmene Saygı / Turkish Stories

Öğretmene Saygı

Tatlı bir ilkbahar sabahı, Fatih Sultan Mehmet, beyaz atına binmiş, ordusunun önünde İstanbul’a giriyordu. Sağında solunda hocaları; Akşemsettin, Molla Hüsrev ve Molla Gürani vardı. İnsanlar, meydanda heyecanla Türk ordusunu karşılıyordu.

Bu sırada halkın arasından birçok kimse, ellerindeki çiçek demetlerini padi­şaha vermek için çabalıyordu. İnsanlar, Akşemsettin’i padişah zannediyor ve çiçekleri ona vermeye çalışıyordu. Akşemsettin, atını geri çekiyor ve göz ucuyla onlara padişahı gösteriyordu.

“Sultan Mehmet odur. Çiçekleri ona veriniz.” demek is­tiyordu.

Fatih Sultan Mehmet de çiçeklerle kendisine doğru yürüyenlere Akşemsettin’i gösteriyordu.

- Lütfen çiçekleri Akşemsettin’e veriniz. Sultan Mehmet benim ama o benim hocamdır.

Yavuz Sultan Selim, Mısır’a doğru ilerli­yordu. Yanında o zamanın bilginlerinden Kemalpaşazade ile Nişancı Mehmet Paşa vardı. Gece çok yağ­mur yağdığı için ortalık ça­mur içindeydi. Yanındakiler, padişaha çamur sıçramasın diye atlarının yürüyü­şüne dikkat ediyorlardı.

Biraz sonra padişahın emri üzerine, gruba bir­kaç delikanlı katıldı. Yavuz, Kemalpaşazade’ye dö­nerek:

• Bu çocuklara bakınız, dedi. Kemalpaşazade o tarafa döndü. Fakat tam bu sırada, atının ayağın­dan sıçrayan çamurla padişahın elbisesi kirlendi. Yavuz, titiz ve sert bir insandı. Hiçbir şey olmamış gibi konuşmasına devam etti. Kemalpaşazade ise özür dilemeye hazırlandı.

Yavuz, atını ona doğru yaklaştırdı.

• Üzülmeyiniz, dedi. Sizin gibi bir bilginin atının ayağından sıçrayan çamur, bizim üstümüzde süs olur.